Relacja z koncertu Zhrine, Ulsect, Blaze of Perdition

Zhrine, Ulsect, Blaze of Perdition

Poznań – U Bazyla – 13.12.2018

Ewangelista Mintaj, krzewiący na polskiej ziemi słowo boże, sypie ostatnimi czasy nowymi datami jak dzieci płatkami róż przed procesją.  Na dzień 37-mej rocznicy przerwy w nadawaniu „Teleranka” zaplanowany został w poznańskim Bazylu giguś Zhrine / Ulsect / Blaze of Perdition. Mając w pamięci zeszłoroczny występ tych pierwszych na Brutalnym Assaulcie, decyzja o pojawieniu się w mieście Kolejorza nie podlegała dyskusji. Żeby było jeszcze ciekawiej, umówiłem się z Islandczykami na pogaduchy przed występem i wyczekiwałem niecierpliwie nadejścia dnia potańcówki. Pełniący rolę wiecznego kierowcy Waldemar tradycyjnie wzbraniał się wielce przez wyjazdem 20 minut wcześniej, dając się jednak ostatecznie udobruchać obietnicą dwóch opakowań bitej śmietany i paczki żelków kolorowych. Co prawda tradycyjnie spóźnił się 10 minut w efekcie czego właściwie wyszło na jego, co nas w trakcie podróży kosztowało trochę nerwów. Pod Żninem bowiem dwóch rajdowych, znamienitych zapewne, kierowców zapragnęło sobie najwyraźniej udowodnić który z nich jest numero uno polskich dróg.  Skończyło się to tradycyjnym dzwonem, przez co na dłuższy czas utknęliśmy w korku, mogąc co najwyżej podziwiać wspaniałe widoki tonących w zapadającym zmroku wałów ziemi. Stojąc na poboczu wyglądaliśmy zapewne jak Ukrainki wyczekujące przyjazdu Brylanta a zapasy browara topniały w niepokojącym tempie. Posłuchaliśmy zatem dla umilenia czasu najnowszej płyty Terrorizer. Trzeba przyznać, że jest niezgorsza, gdyby nie te chrześcijańsko brzmiące gary. W międzyczasie Waldemar uchylił rąbka tajemnicy odnośnie skrywanych od 20 lat talentów i sądzę, że niedługo o nim usłyszymy a być może nawet zobaczymy na banerze w Empiku. W wyniku wspomnianych okoliczności pod klubem pojawiliśmy się niemal w ostatniej chwili. Musiał wystarczyć błyskawiczny rekonesans i trzeba było ruszać pod scenę, gdzie rozpoczynał właśnie swój występ Holenderski Ulsect.

W zeszłym roku, przegapiłem ich szoł na festiwalu przez idiotyczny błąd, choć prawdę mówiąc i tak z debiutancką płytą zapoznałem się dopiero niedawno, po polecajce od chłopaków z Dodecahedron, którzy wspomniany wyżej band współtworzą. Techniczny, eksperymentalny deathmetal sprawdził się na żywo wyśmienicie. Pierwsze, co uderzyło mocno po uszach, to wyjątkowo dobre, jak na bazylowe warunki, nagłośnienie. Bałem się, że niuanse skrzętnie skrywane w numerach z „Ulsect” będą rozpływały się w morzu dźwięków. Nic bardziej mylnego – wszystkie zagrywki były doskonale uwypuklone dzięki czemu można było się delektować prawdziwą ucztą muzyczną. Przy takiej jakości nagłośnienia można tego rodzaju występy oglądać z czystą

przyjemnością. Częste zmiany tempa, nagłe zrywy kojarzące się niemal z hardcorowymi, charyzmatyczny wokalista przemieszczający się na scenie i zapraszający do wspólnych baletów. Do tego wszystko okraszone ścianą dymu i zmieniającymi się, penetrującymi scenę światłami. Dennis przemieszczał się na scenie, właził na odsłuchy, co znów kojarzyło mi się z wokalistami HC, jednak zdecydowanie na plus, dodając przynajmniej do pokazu całą tonę żywiołowości. Otwierający wieczór występ potrwał około 45 minut, co przy porównaniu z zawartością albumu daje czysty rachunek, że wysłuchaliśmy całego debiutu. Chyba, że Holendrzy zaprezentowali nam coś nowego, jednak wzmianki o tym nie wychwyciłem. Znakomity koncert.

Szkoda tylko, że zagrany przy nielicznej jeszcze publiczności. Najwyraźniej zdecydowana większość metalowej braci wolała jebnąć browara pod klubem i zaczęła wbijać do środka dopiero na występ mających zaraz zawładnąć sceną chłopaków z Zhrine.

Jeśli komuś określenie muzyki jako klimatycznej źle się kojarzy, to zdecydowanie powinien sprawdzić ten wielce niedoceniany w naszym kraju band. Wystarczy, że na scenie buchnęło dymem jak z porządnego, kubańskiego cygara, zapaliły się zimne, niebieskie światła i zabrzmiały pierwsze totalnie wkręcające się w łepetynę dźwięki „Utopian Warfare” bym był całkowicie kupiony. Identycznie jak w przypadku

otwierającego wieczór Ulsect, brzmienie było ustawione bardzo blisko ideału. Jak ważne jest to przy muzyce tworzonej przez Islandczyków wie każdy, kto ich debiut pokochał tak mocno jak ja. Ilość brutalnych uderzeń i wolnych, nastrojowych momentów jest w tej muzyce tak idealnie wyważona, że lepiej się tego zrobić nie da. Umiejętność odegrania tego materiału na żywo z taką precyzją to nie lada sztuka. Sztuka, która wczorajszego wieczora udała się kwartetowi doskonale. Niezwykle

efektownie, jeśli chodzi o wizualną część koncertu, wyglądają fragmenty, w których muzycy używają smyczka do gry na gitarze i stojącym niczym wiolonczela nietypowym basie (zapewne ma on jakąś swoją fachową nazwę, jednak jeśli chodzi o sprawy sprzętowe jestem prymitywnym ignorantem).  Poza wspomnianym otwieraczem mogliśmy delektować się także „Spewing Gloom”, „The Syringe Dance”, „World” oraz, co było wielce zaskakujące, aż trzema nowymi numerami. Co prawda nie mają one jeszcze tytułów a ich ostateczny kształt nadal ewoluuje, jednak zapowiadają, że lipy nie będzie. Powiem najkrócej jak się da – zwiastują one potężną płytę! Aż wierzyć się nie chce, że kilku chłopaków z modnymi fryzurkami, elegancko ubranych, w trampach na nogach, potrafi na scenie wywołać soniczną burzę przeplataną nielicznymi przejaśnieniami. Thornbjorn nie silił się na jakąś konferansjerkę, ot zwyczajowe – „Hello Poland, we’re Zhrine” i tyle się nagadał. Niech mówi

muzyka. Godzinny show upłynął jak z chuja strzelił i pozostawił, przynajmniej u mnie, wielki niedosyt. Mógłbym tam stać, machać łbem i pochłaniać każdy płynący ze sceny dźwięk jeszcze długo.

Gdy więc zapadła raniąca uszy cisza a licząca, jak wspomniał organizator, przysłowiową setkę rzesza maniaków udała się do baru po browar, ja odebrałem ze skrytki dwie flaszeczki Żubrówki i skierowałem swe kroki do pokoju zwierzeń, aby przeprowadzić w końcu zaplanowany na kilka godzin wcześniej wywiad, czy też pogadankę towarzyską, jak zwał tak zwał.

Gdy wróciłem pod scenę Blaze of Perdition grali już jakiś czas, więc niewiele udało mi i się obejrzeć. Nie jestem wielkim fanem tegoż zespołu, więc niespecjalnie z tego powodu rozpaczałem. Trzeba jednak obiektywnie przyznać, że Lublinianie zaprezentowali się bardzo przyzwoicie. Niezły, zimny blackmetal dość mocno chłostał narządy słuchu. In minus dość mocno irytowały mnie śpiewane fragmenty, dlatego też poszedłem raz jeszcze rozejrzeć się na merchu. A tam znaleźć można było w zasadzie wszystko. Były i cedeki i wosk, koszulek i bluz wybór ponadprzeciętny, patche, kasety… Cenowo może nie najtaniej, ale z tego co się dowiedziałem znalazło się kilku amatorów zakupów.

Podsumowując krótko – kolejny niezapomniany, doskonały wieczór, zarówno pod muzycznym jak i towarzyskim względem. Obie odwiedzające nasz kraj po raz pierwszy kapele były bardzo zadowolone z przyjęcia i to na pewno też się bardzo liczy. Specjalne słowo należy się pod adresem samego klubu. Widać, że Bazyl poszedł mocno do przodu i po przebudowie koncerty w tej miejscówce w końcu mogą zabrzmieć mocarnie. Mam cichą nadzieję, że stanie się to standardem i

będzie tam można jeździć bez czających się w mroku umysłu niepewności. Wielkie dzięki raz jeszcze dla wszystkich spotkanych mordź, i dla Ciebie Mint – wiesz za co. No i dla Waldzia, że znów nas bezpiecznie dowiózł, zatrzymał się na żurek i zapiekankę  i znosił moje docinki ;) Do zobaczenia przy następnej okazji. Hail Satan!

- jesusatan

Foty czarno-biale - Marcin Fiszer

Foty kolorowe - jesusatan