Recenzja FILTHEATER „Blight of Sempiternal Putrefaction”

FILTHEATER

„Blight of Sempiternal Putrefaction”

Memento Mori 2019

Debiutancki album tego zespołu zza wielkiej kałuży od pierwszych sekund atakuje nas kanonadą brutalnych dźwięków utrzymanych w konwencji bestialskiego, gęstego, chropowatego, gnijącego, bagnistego Death Metalu. Tu nie ma zmiłuj. Ta płyta to totalny, masywny rozpierdol, który miażdży niczym rozpędzony do wysokich prędkości czołg z okresu II wojny światowej. Brudne, rozrywające riffy bezceremonialnie wywlekają wnętrzności, sekcja z charakterystycznie wysoko nastrojonym werblem (przez co szybkie napierdalanki brzmią jakby ktoś nakurwiał z kałacha w kankę po mleku) gniecie niemiłosiernie, a niski, grobowy growling rzyga naokoło żółcią wymieszaną z kwasami żołądkowymi. Masakra jest tu konkretna i trup ściele się gęsto, więc teoretycznie ta produkcja powinna mi wejść bezproblemowo niczym dobrze schłodzona wódeczka. Teoria nie zawsze jednak pokrywa się z praktyką, więc i w tym przypadku nie jest tak, jak być powinno. Podobają mi się bardzo masywne, obsypane sowicie gruzem, miażdżące walce i marszowe, równe tempa, które mogą przywoływać na myśl skojarzenia z Incantation. Te fragmenty w połączeniu z bluźnierczymi wokalami naprawdę solidnie poniewierają, sprawiając, że sufit wali mi się na głowę. Wiosła szyją wówczas gęstym ściegiem, bas zdziera skórę z twarzy, a beczki gniotą tak, że klękajcie narody. Niestety, gdy chłopaki przyspieszają, robi się momentalnie bardzo chaotycznie i delikatnie rzecz ujmując, odrobinę nieczytelnie, a całość traci spójność i rozłazi się na wszystkie strony. Gitarowe solówki także wydają mi się jakieś takie nieuporządkowane i jestem nimi bardziej zdezorientowany i zirytowany niż oczarowany. Mam wrażenie, że gitarzyści chyba zbyt natarczywie palcują po gryfach, niepotrzebnie starając się upchnąć w każdej sekundzie muzyki zespołu maksymalną ilość riffów, jaka tylko się zmieści. W ogólnym odbiorze nie pomaga także produkcja albumu. To, że jest surowo, siarczyście i obskurnie mi nie przeszkadza, ale proporcje głośności poszczególnych ścieżek są wg mnie zbyt mocno zachwiane. Bas faluje bardzo mocno, a wiosła i wokal są zagłuszane praktycznie przez cały czas trwania albumu przez wysunięte do przodu gary. Produkcja jest niezmiernie ważną częścią każdej płyty, zwłaszcza w takim gatunku, jak metal, a „Blight…” produkował albo ktoś z wyraźnym upośledzeniem słuchu, albo ktoś, kto absolutnie nie wie, o co tu chodzi i proszę mi nie ściemniać, że zespół brzmi tak, jak chciał. Choć Death Metal kocham miłością dozgonną, to jednak uważam, że w takiej formie, to z tej mąki chleba nie będzie. Co najwyżej wyjdzie z tego jebiący starym tłuszczem, ciągnący się jak flegma zakalec. Absolutnie nie skreślam jednak tego zespołu. Słychać bowiem dobre pomysły i są tu fragmenty naprawdę solidnego grania. Jeżeli panowie ogarną ten bałagan i powierzą go w ręce producenta z prawdziwego zdarzenia, to kolejne wydawnictwo Filtheater może okazać się dobrym, krwistym ochłapem Death Metalowego mięsiwa. 

Hatzamoth